booket

قسمتی از کتاب نترس باش زا مشاهده کنید:

در بالای تیرک تلفن، دودستی میله را چسبیده بودم و به مربی ام که ده متر پایین تر قرار داشت نگاه می کردم. با حسی از ناامیدی و شرمندگی فریاد زدم: «فکر نمی کنم بتوانم این کار را انجام دهم. اما در رویدادی هیجان انگیز و ماجراجویانه ثبت نام کرده بودم. گروهی شش نفره بودیم و وقتی مربی پرسید که چه کسی حاضر است نفر اول باشد، من دستم را بلند کرده بودم. اما حالا زیاد مطمئن نبودم که بتوانم این کار را انجام دهم! اهدفمان بالارفتن از یک تیرک تلفن ده متری بود و سپس باید ده متر دیگر را به صورت افقی راه می رفتیم و برمی گشتیم و بعد پایین می آمدیم، چنین ماجراجویی ها بسیار پرخطرند. چند دقیقه ای در بالای اولین تیرک ایستادم و همان طور که هم گروهی هایم به من خیره شده بودند، قلبم به تپش و زانوانم به لرزش افتاده بود. قلاب کوهنوردی به من وصل شده بود و وضعیت ایمنی داشتم، اما با فکر برداشتن اولین قدم روی تیرک باریک، در جای خودم خشکم زده بود. اشکم داشت در می آمد اما خودم را کنترل کردم و دوباره گفتم: «من واقعا فکر می کنم نمیتوانم این کار را انجام بدهم.»
مربی ام به من گفت: «اما می توانی امتحان کنی.» اگر بخواهم صادقانه بگویم، این چهار کلمه زندگی من یا حداقل ذهنیت من را در سالهای پیش رو تغییر داد. می توانستم امتحان کنم. اگر زمین می افتادم با شکست می خوردم چه میشد؟ من به کمربند ایمنی کوهنوردی (هارنس) متصل بودم. اما نمی خواستم کسی باشم که تسلیم می شود و پایین می آید. می خواستم با ترس هایم روبه رو شوم و نتایج آن را هرچه که می خواهد باشد، بپذیرم.
اولین قدم را روی تیرک برداشتم، بعد یکی دیگر و باز هم یکی دیگر، به آرامی و با کمی تلوتلوخوردن طول تیرک را طی کردم. در یک سوم پایانی مسیر، داشتم تعادل خودم را از دست میدادم که همان موقع صدایی از پایین شنیدم که می گفت: «تو می توانی، متمرکز بمان و ادامه بده !» ایستادم تا تعادل خودم را حفظ کنم. در بلندی، روی تیرک ایستاده بودم و از اولین چیزی که می توانستم بگیرمش حداقل سه متر فاصله داشتم. نفس عمیقی کشیدم و ادامه دادم احساس می کردم که از برخی جوانب، قدمهای بعدی، یعنی قدم های بعد از تلوتلوخوردن خیلی چالش برانگیزتر از قدمهای نخستین بود.
دوم: بی پروا باش رئیس جمهور کندی اعلام کرد آمریکا به ماه می رود. بازاریابی من بسیار کوچک بودم و آن روز را به خاطر نمی آورم، اما زندگی در دنیایی که ایده سفر به ماه را مطرح می کرد به خاطر دارم، همچنین کلمات ماندگار کندی را به یاد می آورم که می گفت ما این کار را انجام میدهیم «نه به دلیل آسانی
آنها، بلکه به این دلیل انجام می دهیم که دشوارند». امروزه ما از اصطلاح «پرتاب به ماه» برای اتشریح هر ایده بزرگ و جسورانه ای استفاده می کنیم. با وجود این، نمی دانم که تا چه اندازه اهمیت انجام اقدام بزرگی را که کندی در ۱۹۶۱ انجام داد، درک کرده ایم.
فرود آمدن روی ماه اتفاقی بزرگ بود که ناممکن به نظر می رسید. فناوری آمریکا در آن زمان آن قدر کم بود که حتی نمی توانست این کار بزرگ را تصور کند، هنگامی که رئیس جمهور ضرورت اجرایی شدن این پروژه را اعلام کرد، ما حتی مواد لازم برای ساخت راکت را نداشتیم، چه برسد به فناوری و اجزای سبک وزن برای فضاپیمایی که بتواند به ماه برود. ما نه قابلیت کوچک کردن سیستم های موردنیاز برای جای گیری در فضای محدود فضاپیما را داشتیم و نه وسایل ارتباطی پیشرفته ای که بتوانیم کپسول فضاپیما را در فضا ردیابی کنیم. حتی دانش ریاضی یا فیزیک کافی نداشتیم که بتواند به ما بگوید چگونه یک فضاپیما را به سمت ماه پرتاب کنیم و سپس آن را برگردانیم. اما همان طور که رئیس جمهور کندی گفت: «ما انتخاب کردیم که در این دهه به ماه برویم.» ما انتخاب کردیم و انجامش دادیم.
بیشتر فناوری هایی که امروزه از آنها بهره می بریم، نتیجه مستقیم تلاش افرادی برای حل چالش های پروژه پرتاب به ماه بوده است که شاید ارزش آنها را به معنای واقعی درک نمی کنیم. برای اجرای این پروژه فناوری هایی همچون ارتباطات ماهواره ای، ایجاد سیستم هواشناسی جهانی، ساخت مواد پلاستیکی مقاوم در عملکرد شرایط سخت مقاوم، فناوری کوچک سازی دستگاه ها (رایانه ها در ۱۹۶۰ آنقدر بزرگ بودند که حتی در یک سفینه فضایی هم جای نمی گرفتند و حتی رسیدن به فرمول های ریاضی برای پرتاب موشک به فضا و برگشتن به اتمسفر نیاز بود. امروزه وقتی به راحتی گوشی آیفون خود را برمیداریم و از چی پیاس استفاده می کنیم ایمیل می فرستیم و یا اینکه وضعیت هوا را چک می کنیم، کسی اعتبار آن را به رئیس جمهور کندی نمی دهد؛ در صورتی که وجود این نوآوری ها تا حد زیادی مدیون اقدامات بزرگ او هستند.
دلیل من برای تحسین ایده پرتاب به ماه متهورانه بودن آن است. اقدامات بزرگ موتور محرکهای برای نواوری های بیشمار دیگر هستند.